kreacionizam

Prema nekim crkvenim tumačenjima iz 1650. godine, koja potječu od biskupa Jamesa Usshera, Zemlja je nastala tačno 23. oktobra 4004. godine p.n.e. (i to u 9 ujutro, ali ne znamo po kojoj vremenskoj zoni). Međutim, kreacionizam je pseudonaučno učenje i nema uporište u nauci.

U svim onim kreacionizmima “stare Zemlje” koje zastupaju vodeće abrahamske religije (ili bar vodeće struje ovih religija) niko ne poteže pitanja starosti Zemlje niti bukvalno tumači svete knjige. Ovdje se priznaje sve što nauka kaže (dobro, ima malo problema sa porijeklom čovjeka) ali Bog je Prvotni uzrok – bog je tu negdje oko Velikog praska. No, najljepša stvar kod religija koje ovako tumače stvar je to što ne pretenduju da ih se zove naukom – one su ponosne na to što su religije. Međutim, sektaški bućkuriši “mlade Zemlje” ne znaju šta bi sa sobom: nisu priznati kao prave religije, pa se pokušavaju ugurati u nišu koja im također ne pripada – u nauku.
 
To lažno predstavljanje ovih sekti i njuejžera kao “nauka”, opasno je zapravo samo za one koji ne poznaju šta je to nauka, kako nauka zaključuje i šta to nauku čini naukom, recimo, za neiskusne studente koje zavede šarlatansko koketiranje sa naukom ovih sekti i pokreta. Učenja o kreacionizmu mlade Zemlje i inteligentni dizajn pokušavaju korumpirati metod sumnje i zloupotrijebiti ga: tvrde da “propituju” naučne teorije i sumnjaju u njih i da ih je to dovelo do spoznaje. Međutim, padaju na testu falsifikabilnosti jer su po prirodi deduktivne: sve u ovom teorija je zato što “ubibilijitakopiše”, “zatoštojebogtakouradio”, “biojepotop” i sl.
 

Nauka polazi od induktivnog zaključivanja: od manjeg i pojedinačnog, ka većem i univerzalnom. Ponekad zbog toga zapadne u redukcionizam, ali se iz toga i izvuče. Pristupi inteligentnog dizajna-kreacionizma su suštinski tautološki: nešto ima funkciju jer je bog tu funkciju dodijelio, tj, ako ima funkciju, znači da je dizajnirano.

 

 

 

 
Stoga se zagovornicima inteligentnog dizajna čini malo vjerovatno da nastanu tako kompleksne molekule kao što su to molekule DNK, RNK i proteina. Međutim, kada svedemo ove makromolekule na polimere, pa uočimo iz čega su građene i kako postoji velika vjerovatnoća udruživanja nukleotida u polulance ili aminokiseline u proteine, onda shvatamo da stvar nije toliko kompleksna. Kada posmatramo druge polimere – celulozu, glikogen, polimere ugljikovodika i slične tvari, vidimo da polimerizacija niti je toliko teška niti malo vjerovatna. A sve to samo zato što umjesto da smo posmatrali DNK sa oblaka, spustili smo se na nivo jednostavnijih polimera, osnova organske hemije, stehiometrije i ponašanja molekula u prostoru. 
 
Dakle – stoga što se zasnivaju na dedukciji, inteligentni dizajn i kreacionizam mogu samo potpadati u domen vjerovanja ili religije, a nipošto u domen nauke. A kada su u domenu religije, onda trebamo ostaviti ove mlade i stare kreacionizme njihovom teološkim raspravama, sa kojima mi nemamo ništa.