Postojanje instituta koji nisu pod kapom univerziteta, jedan je od bitnih faktora izvrsnosti istraživanja u Njemačkoj. Instituti imaju veću plastičnost nego univerziteti i moguće je lakše osnovati novi institut tj. podgrupu, instituciju ili istraživačku grupu u okviru već postojećeg instituta nego u okviru univerziteta. Tako, naravno nakon prolaska ocjene komisije i savjeta, neki institut može da se pridruži određenom većem institutu, primjerice, Institutu Leibniz.
 
Za razliku od Hrvatske, gdje postoje ovakvi ne-univerzitetski instituti, kakav je Institut Ruđer Bošković, i Srbije, gdje također postoje određeni centri i instituti koji nisu vezani za univerzitete, ali sarađuju sa njima, državni su, poput Vinče, u Bosni i Hercegovini ovaj koncept nije zaživio. Čak se ne shvata potreba za stvaranjem ovakvih instituta. Kada se i stvaraju, to su obično ili neki centri i instituti pri samim univerzitetima. Zapravo, čini se da kod nas ljudi ne poznaju ovaj koncept ili da ne vjeruju kako bi ovakvi instituti mogli uopšte funkcionisati bez krova univerziteta niti da će dobijati sredstva za rad. 
 
Veza između naučno-istraživačkih instituta i univerziteta je dakako prirodna, ali to nije jedini modus operandi naučno-istraživačkog rada. Bosni i Hercegovini hronično nedostaju veliki ili srednje veliki moderni instituti, gdje bi se mogli zapošljavati oni studenti koji se vrate iz inostranstva. Zbog toga što se nemaju gdje zaposliti i ostati u naučno-istraživačkom radu, ovi ljudi se i ne vraćaju.
 
Konglomerati instituta kakvi su Društvo Max Planck, Asocijacija Leibniz, Institut Helmhotz i Institut Fraunhofer imaju dugu istraživačku tradiciju i visoko kotiraju na svjetskoj sceni. Oni su različito pravno ustrojeni: Društvo Max Planck je neprofitno, bazirano na istraživanja u sferi bazičnih nauka, Institut Fraunhofer se bazira na istraživanjima iz primijenjenih nauka, što znači da imaju usku vezu i sa privredom i nisu neprofitni, a Asocijacija Leibniz bi bila negdje između. Od 92.2 milijarde eura, koliko se u Njemačkoj 2016. godine potrošilo za istraživanja i razvoj, 15% je otišlo u ne-univerzitetske institute.
 
 
 
 
Društvo Max Planck (njem. Max-Planck-Gesellschaft zur Förderung der Wissenschaften, MPG) je formalno nezavisna skupina od 89 instituta (84 u Njemačkoj i 5 instituta van Njemačke), ali suštinski je finansirana od strane njemačke vlade – kako savezne vlade, tako i vlada pokrajina. Odnos finansiranja  MPG od strane federalne vlade i pokrajinskih vlada iznosi 50:50. Budžet Društva Max Planck godišnje iznosi oko 1.75 milijardi eura, a ono zapošljava preko 13 000 ljudi.
 
Do 1948. ova institucija je nosila naziv Društvo Kaiser Wilhelm, da bi potom naziv društva bio preimenovan prema jednom od njegovih predsjednika, fizičaru Maxu Plancku, začetniku kvantne teorije.  Od te godine, čak 18 naučnika sa Max Planck instituta su dobili Nobelove nagrade. U periodu 1914. -1948. dok se društvo još zvalo Kaiser Wilhelm, 15 naučnika sa njega je dobilo Nobelove nagrade, uključujući i Einsteina, Heisenberga, Hahna i samog Plancka.
 
Društvo Max Planck je jedan od svjetski najuspješnijih instituta i parira rame uz rame najpoznatijim američkim institutima i univerzitetima po broju objavljenih radova u prestižnim naučnim časopisima. Oni su treći u svijetu po broju objavljenih radova u časopisima grupacije Nature, iza Kineske akademije za nauku i Univerziteta Harvard. Istovremeno, Društvo Max Planck je i obrazovna institucija, jer na njemu studenti mogu raditi svoja doktorska i postdoktorska istraživanja. Prema Times Higher Education listi, Društvo Max Planck je na drugom mjestu u svijetu, odmah iza Univerziteta Harvard kao jedna vodećih organizacija u smislu utjecajnosti. Uspjeh i izvrsnost djelomice duguje i internacionaliziranosti: 27% uposlenika MPG su stranci. 44.3% uposlenika su žene.
 
Također, odnedavno, u sklopu Društva Max Planck postoji i Max Planck škola, koju podržava Federalno ministarstvo obrazovanja Njemačke. Ovaj program ima za cilj još više poboljšati izvrsnost istraživanja i obrazovanja tako što zapravo radi „lov na izvrsne studente“. Naime, čak se i studenti Bachelor studija mogu prijaviti na Max Planck škole i kroz ove programe se selektiraju studenti izuzetno nadareni sa istraživanja, transfer znanja, kao što je to nekada bio običaj da profesori biraju svoje najbolje studente za asistente. 
 
Kod nas se ova praksa u potpunosti zaboravila, tako da dobijamo osrednje obrazovane ljude na ključnim pozicijama akademskog života, ili čak još gore od toga – ljude potpuno nezainteresirane za naučna istraživanja, objavljivanje u prestižnim časopisima, naučni moral i integriret, uz naravno, izvjestan broj ljudi koji ipak, na sreću, ne spadaju u ovu većinu. Kod nas se mladi talentovani ljudi koji su sposobni za samostalno rješavanje zadataka i u koje ne treba uložiti puno truda i rada da bi sutra postali dobri naučnici i voditelji timova u potpunosti zaboravljaju.
 
Dakle, Max Planck škole omogućavaju praćenje mladih ljudi u ranim fazama akademskog razvoja, i ti ljudi se stavljaju na „brzu traku“. Ovaj program ima sve šanse da bude jedna od najboljih stvari koja se dogodila naučno-istraživačkom radu u Njemačkoj i za nadati se da će njemačka akademska zajednica brzo ubrati prve plodove ove ideje.
 
Učenje i saradnja sa institutima u sklopu Društva Max Planck bi mogli biti korisni za domaću akademsku zajednicu, pogotovo u smislu obrazovanja mlađe generacija istraživača. Lekcije MPG trebaju biti prihvaćene i bilo bi dobro raditi na osnivanju centara za istraživanja koji neće biti pod kapom univerziteta.