Nova godina, kao što znamo, nije uvijek bila 1. januara, a u nekim kulturama još uvijek nije.
Stari Mezopotamci slavili su svoj 12-dnevni novogodišnji festival Akitu na proljetni ekvinocij, dok su se Grci zabavljali oko zimskog solsticija, 20. decembra. Zapravo, kada bolje pogledamo, to je nekako i logično – 20. decembra je najduža noć i poslije noći postaju kraće, dan duža i nekako to je početak nove nade i više svjetla. Na proljetni ekvinocij dan i noć su jednake dužine i poslije dani postaju duži, dakle opet ima više svjetla i topline.
Rimski istoričar Censorius je pisao da su Egipćani slavili početak nove godine 20. jula.
Tokom rimskog doba, mart je označio početak kalendara. Zatim, 46. godine prije nove ere, Julije Cezar je stvorio julijanski kalendar, koji je odredio da se Nova godina slavi kada se danas slavi.
Ali čak ni Julije Cezar nije mogao standardizirati dan. Proslave Nove godine nastavile su se kretati naprijed-natrag u kalendaru, čak su se u nekim trenucima spuštale i ranije sve dok papa Grgur XIII nije uveo gregorijanski kalendar 1582. Gregorijanski kalendar bio je pokušaj da kalendar prestane lutati s obzirom na godišnja doba. Budući da je julijanski kalendar imao nekoliko prestupnih godina više nego što je bilo potrebno, do 1500. godine prvi dan proljeća došao je 10 dana ranije.
Iako je odabir nove godine u biti proizvoljan iz planetarne perspektive, postoji jedan značajan astronomski događaj koji se događa otprilike u to vrijeme: Zemlja je najbliža Suncu početkom januara, a to je tačka poznata kao perihel. Tada je Zemlja udaljena od Sunca 147 098 291 kilometara.
Danas je 1. januar gotovo univerzalno prepoznat kao početak nove godine, iako postoji nekoliko onih koji su drugačiji: Afganistan, Etiopija, Šri Lanka, Kina, Indija, Iran, Nepal i Saudijska Arabija oslanjaju se na vlastite kalendarske konvencije, no u zvaničnoj komunikaciji kalendar im je gregorijanski.
